Październik. W tym roku wyjątkowo rześki. I choć sprawdzam pogodę przed wyjściem, codziennie rano jestem zdziwiona, "że tak zimno". I żałuję, że nie mam czapki. Szkoda mi lata, które w Polsce było tak krótkie. Ale podróże wynagrodziły mi brak słońca w kraju.
Już zimno w kostki, tak lubię podwinięte nogawki. Ale nie chcę na starość narzekać na reumatyzm. Czasem trochę jeszcze udaję, że nie trzeba nosić ciepłych ubrań i zakładam kolejne warstwy. Na cebulkę.
Październik to taki czas, gdy znowu zaczynam myśleć o gotowaniu. Jakoś bBardziej nam trzeba takiego jedzenia "na pocieszenie". Bo zimno, bo szybko ciemno. Bo nie można pić kawy w ogródku ulubionej kawiarni.
I chciałoby się ponarzekać, że jesień, że zaraz zima. Ale ten czas w powakacyjnej stolicy, która wróciła do swego normalnego trybu, po 3-miesięcznym wyludnieniu, jest w jakiś sposób kojący. I rano, opatuleni szalikami, wracamy do dobrze nam znanej codzienności.
October. This year, extremely brisk. And although I always check the weather before leaving, every morning I am surprised that "it's that cold". And I wish I had a hat. I regret summer is over, so short in Poland this year. But travels have compensated me for lack of sunshine in the country.
It's already cold in ankles and I like rolled up trouser legs so much. But I do not want to complain about rheumatism when I'm old. Sometimes I pretend a bit that I don't have to wear warm clothes and lay the next layer.
October is this time of the year when I start thinking about cooking again. For more we need "comfort food" now. Because of cold, because it's dark quickly. Because you cannot drink coffee in the garden of your favorite cafe.
And it would be ok to complain that it's fall, that winter is coming. And this time in the post-vacation capital city, which returned to its normal mode, after a 3-month desolation, is somehow soothing and calming. And in the morning, wrapped in scarves, we go back to our well-known everyday life.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz