O nieuchronności jesieni. The inevitability of Fall.

Dziś ostatni dzień sierpnia. Nie wiem, kiedy zleciały te trzy miesiące lata. Trzy miesiące wakacji, na które dzieci czekają cały rok. A dorośli - oni czekają cały rok, by pić wino o 1:00 w nocy na świeżym powietrzu. Wydaje się, że niedawno kupowałam krem z filtrem, szorty, bikini, cieszyłam się, że dzień jest tak długi, a wieczory tak ciepłe. I...koniec. 

To wielka szkoda, że lato w Polsce trwa tak krótko. Wyciskamy ten czas jak cytrynę, a potem grzejemy serca zdjęciami, oglądanymi w środku zimy. Zastanawiam się, ile muszę mieć lat, by przestać myśleć o lecie i wakacjach jak dziecko, które wciąż chodzi do szkoły. Nadal mam w głowie to, że w poniedziałek zaczyna się rok szkolny. Że 1 września to, mimo, że jeszcze nie kalendarzowa, ale już jesień.

Czuć ją w powietrzu, które już pachnie inaczej, zwłaszcza rano, gdy idę do pracy. Widać ją powoli w kolorze liści. Zbliża się, bo coraz trudniej spać niemal nago przy otwartym oknie. Słychać w prognozie pogody, gdzie zapowiadają: niż, deszcz, pogorszenie aury. Podświadomie myślę już, gdzie mam kalosze i parasol. 

Jesień to rzecz naturalna, nieuchronna, ale to właśnie z ta porą roku najtrudniej mi się oswoić. Niektórzy mówią o początku września, że to "babie lato". Nie wiem do końca, co to znaczy i jak wygląda to "babie lato" w pogodzie. Jako dziecko usłyszałam, że "babie lato" to srebrne długie pajęczyny, w których odbija się słońce. 

Chciałam umieścić tu jakiś wiersz o jesieni, tyle ich jest. Ale wszystkie jakieś smutne. 
Oby ta jesień była złota.

tumblr.com

mine.

mine.

 It is a great pity that summer in Poland is so short. We squeeze this period of time like a lemon, then warming our hearts with photos watched in the middle of winter. I wonder how old do I have to be to stop thinking about summer and vacation like a kid who still goes to school. I still have in my mind that on Monday the academic year begins. That it is the 1st of September and it is, even though not a calendar one, but still - the beginning of Fall.

Today is the last day of August. I don't know when these three months of summer have passed. Three months of holidays that children wait for all year round. And adults - they wait all year round to drink wine at 1:00 o ' clock a.m. in the night outdoors. It seems that I have just bought sunscreen, shorts, bikini, being so happy that the day is so long and the nights are so warm. And ... it's all over.

You can feel it in the air which already smells different, especially in the morning while going to work. You can see it a bit in the color of leaves. It's coming up because it is more and more difficult to sleep almost naked with the window open. You can hear it in the weather forecast which promises: low pressure, rain, deteriorating weather. Subconsciously I wonder where I have my galoshes and umbrella.

Fall is so natural, inevitable, yet it is precisely the most difficult time of year to get used to for me. Some speak of the beginning of September that it is  an "Indian summer". I am not sure what it means and what is an "Indian summer" like in relation to weather. As a child, I heard that an "Indian summer" is long silver cobwebs reflecting the sun.

I wanted to place some poem about fall, there are so many of them. But all of them seem sad somehow.  May this autumn was gold.

 mine.

8tracks.com

 tumblr.com

 www.national-geographic.pl

tumbr.com

tumblr.com

Green Day "Wake me up when September ends"